Proziaki. Najważniejsze jest ognisko

Uwielbiam podróże, od dawna jednak znacznie częściej podróżuję zimą albo wiosną. Upały i leżenie na plaży raczej mnie męczą, a zwiedzanie poza sezonem jest ogromnie przyjemne (bo w mniejszym tłumie). Lato, lub jego część, najczęściej spędzam po prostu na Mazurach. Jest jednak coś, bez czego nie wyobrażam sobie prawdziwych wakacji: kajaki :) Kilka dni spędzonych na powietrzu, na wodzie lub przy ognisku, w najlepszym towarzystwie..

Od kilku lat jeżdżę na kajaki, od kilku lat z kajaków przywożę różne kulinarne ciekawostki. Przesłodkie suwalskie mrowisko, cudowne powidło wiśniowe Ali (pogodziłam się z tym, że powidło to nie tylko węgierki ;)), wyśmienitą "pokajakową" rybę Waldka (która nigdy jeszcze nie wyszła mi tak pyszna jak oryginał..), cudowne Krzyśkowe ogórki z miodem i chili (tegoroczna porcja właśnie się pasteryzuje), jagodowo-malinowe kruche "na całą blachę" czy tegoroczną babkę widelcową Kasi. I proziaki. O proziakach słyszałam od Basi już dawno, jednak dopiero przed rokiem, gdy Basia wpadła na pomysł, że może by tak upiec proziaki na ognisku, miałam okazję ich spróbować i co tu dużo mówić, proziaki to jest hit! 

Proziaki to placki na sodzie (proza, prołza - regionalne określenie sody kuchennej) pieczone na płycie kuchennej lub, gdy płyty kuchennej brak, na suchej patelni - specjał dość powszechnie znany w Małopolsce czy na Podkarpaciu. Tradycyjnie robiło się je, podobnie jak podpłomyki, wówczas, gdy brakło chleba, dla mnie to jednak przede wszystkim smak kajakowego wieczoru, zapach i ciepło ogniska.. Najważniejsze jest ognisko, usiąść BLISKO i BYĆ blisko*.. :)

Podobno fakt, że proziaków jeszcze nie ma na blogu woła o pomstę do nieba, nadrabiam więc zaległości i czym prędzej podaję przepis :)

Proziaki - z przepisu Basi

1 kg mąki

3 szkl. kwaśnego mleka (kefiru, śmietany, jogurtu)

1 łyżka soli

1 łyżka cukru

1 łyżka sody oczyszczonej

Kwaśne mleko wymieszać z sodą, solą i cukrem, dodać do mąki, zagnieść, wyrobić gładkie, elastyczne i dość miękkie ciasto. Z ciasta formować placuszki, piec na bardzo rumiano na rozgrzanej w ognisku suchej patelni/kamieniu/ruszcie.

*Wierzbicka B., Groch z kapustą (przedziwna książka, myślę, że powstała przede wszystkim dla tego cytatu :))